ΠΑΝΔΩΡΑ

Λαχτάρησα να πλάσω µια ηρωίδα συνοµήλικη µε τον 21ο αιώνα.
Μια νέα γυναίκα που να µη χωράει σε στερεότυπα, να µην εκπληρώνει ελπίδες, να µην επιβεβαιώνει φόβους. Να ζει µέρα µε την ηµέρα, απολαµβάνοντας τις αντιφάσεις της, υποφέροντας εξαιτίας τους. Να κόβει και να κόβεται, πότε νηφάλια, πότε πιωµένη. Να µπαινοβγαίνει σε παράλληλους κόσµους χωρίς να βολεύεται, δίχως να ξαποσταίνει σε κανέναν τους. Το µέλλον πότε να το τρέµει, πότε να το νιώθει του χεριού της, να λαχταρά να το στύψει και να το ρουφήξει, να µην αφήσει τίποτα που να µη δοκιµάσει, να µη γευτεί…
Να πολιτεύεται από άγνοια κινδύνου. Και να ερωτεύεται, παράφορα, µε πλήρη γνώση του.
Ένα κορίτσι στον ανθό του, διαµορφωµένο στο πιο ρευστό περιβάλλον, βοµβαρδιζόµενο από την κούνια µε πληροφορίες, θεωρίες, εµπειρίες, ό,τι επαληθεύει ευθύς να διαψεύδεται. Ένα κορίτσι τόσο αλλιώτικο και τόσο ίδιο στον πυρήνα του µε τη «Μα¬ρία Νεφέλη» του Οδυσσέα Ελύτη, αλλά και την «Παράξενη κοπέλα» του Μανώλη Χιώτη.
Σας παραδίδω την Πανδώρα Σταφυλά.
«Αν περιµένεις να φρίξω µε όσα για µένα διηγείσαι, δεν µε ξέρεις καθόλου».
«Να φρίξεις; Δηλαδή να φρίξουµε; Ίσα ίσα! Μια χαρά ζωή µού φαίνεται η ζωή σου. Όπου κι αν πας, µαζί σου κι εγώ!»